Novamente abrimos unha porta á poesía para que entre os seus limiares nos chegue un vento de outono carregado de versos de trigo e vellas vides, de follas de amarelos imposibles porque son vermellos. Abrimos esta humilde porta ao bo facer do poeta que nesta ocasión ben puidera declamar o seu poema dende a tribuna de ferro filigrana do Palco do San Roque.  |
| Palco da Música. San Roque. Cabreira. Técnica de desenfoque o bokeh. |
E celebreime,
Incesante festa todo;
Indo co encarnado corazón tan camelia.
¡Pero aquel vacío! ¡Aqueles corpos condeados!
(E pola beira do río, ante o rumor do vento nas follas,
Co sinal incandescente do sol no espello das augas…
¡Esquecido inverno! Veu outro. Outro.)
E mudaron as vides da festiva plenitude estival dos racimos
Ás murchas follas secas, tan vermellas,
Que xa logo totalmente espidas saíran tortas do chan,
Como mans erguidas dende a terra.
Un purgatorio. Un cárcere. Un final.
Fiquei como granito, como dura torada de castiñeiro,
Fiquei ou racimo ou espiga,
Como Romeu ou anís.
Fiquei mentras o río, preguizoso, ía para alá…
